Legende van het ontstaan van Nieuw Zeeland

In een ver weg plaatsje genaamd Hawaiiki woonde een jongetje Mãui-Tikitiki. Hij was de jongste zoon van Taranga. Doordat hij vroegtijdig geboren was dacht zijn moeder dat hij dood was en had hem in de zee geworpen. Aangespoeld lag hij tussen stengels van knapperig zeewier, omringd door meeuwen en strandvliegen. Zijn hemelvader Rangi zag dit, reikte naar beneden en trok Mãui op in de hemel en verzorgde hem terug naar gezondheid. Mãui was geen gewoon jongetje, hij was eigenlijk een halfgod.

De halfgod Mãui

Op een avond jaren later verscheen Mãui naast zijn oudere broers terwijl ze in de haka-lijn stonden. Net als zijn broers had hij chocoladekleurige ogen, was hij lang, koperbruin gebruind met golvend haar en enorme ledematen.

¨Wie is dit? Dit is de eerste keer dat ik je zie. Ga mijn huis uit, je bent niet van mij,¨ riep hun moeder. Mãui keek naar de grond en schuifelde met zijn voeten naar de deur terwijl hij mopperde, “Ik zal gaan als je zegt dat ik moet. Misschien ben ik het kind van een ander, maar ik geloofde dat ik je zoon was, gewikkeld in je gordel en door jou in de zee geworpen. Gered en gevoed door Rangi in de lucht, ondertussen keek ik naar beneden naar deze plek. Ik ken de namen van mijn broers, Mãui-aan-één-kant, Mãui-binnen, Mãui-aan-de-andere-kant en Mãui-zonder¨, en eindigde brullend, ¨Ik ben ook Mãui, Mãui-tikitiki, zoon van Taranga!

Luid snikkend jammerde zijn moeder: “Je bent inderdaad mijn laatstgeborene, het kind van mijn ouderdom, Mãui-tikitiki-a-Taranga¨. Ze pakte hem vast en omhelsde en kuste hem. Zijn fronsende broeders keken elkaar aan. “Hoe weten we dat hij echt onze broer is?” Maar ze kregen geen keus en moesten hem accepteren.

Mãui gaf zijn broers weinig rust. Elke keer riep hij hun hulp bij een reeks van supermenselijke inspanningen. Zoals het strikken van de zon, het verkrijgen van vuur van zijn beschermgod, het veranderen van zijn zwager in een hond, om maar een paar te noemen. Mãui werd bekend als een onverschrokken herrieschopper, zijn vrouwelijke familieleden zagen hem niet zitten als iemand die voedsel kon produceren. Als er geen gedurfde avonturen waren om hem bezig te houden dan hing hij nutteloos rond luisteren naar vrouwen die roddelde en mompelde: ‘De man die niets doet in de zon, sla hem over het hoofd. De man die voedsel produceert, hou van hem “. Eindelijk sprak Mãui op: “Luister vrouwen, je weet dat ik alles heb bereikt wat ik wou. Denken jullie dat het produceren van voedsel mij te veel is? In korte duur zullen jullie hier eten in de zon zien liggen¨.

Het onstaan van Nieuw Zeeland

Toen hij de volgende dag zijn broers hoorde zeggen: “Laten we gaan vissen”, klom hij aan boord. Maar zijn broers brulden: “Je kunt niet met ons meegaan, je zult alleen maar problemen maken”, en vertrokken zonder hem. Die nacht klom hij aan boord en verstopte zich onder het dek van de kano (waka). Eenmaal op zee ontdekten zijn broers hem. Geïrriteerd keerden ze zich om en roeiden terug naar de kust. Maar de kustlijn kwam maar niet dichterbij, het leek wel alsof de afstand groter en groter werd. ¨Kan ik niet blijven, alleen maar om het water uit de kano te scheppen ¨, sprak Mãui tegen. Begrijpend dat Mãui zijn magische krachten gebruikte, capituleerden zijn broers uiteindelijk en peddelden verder de oceaan in.

Aangekomen bij hun visgrond riep Mãui uit: “De vissen hier zijn waardeloos. Laten we de open zee ingaan en daar verankeren. Als je naar de plaats gaat die ik kies, zullen je haken de bodem niet bereiken voordat ze door vissen worden gegrepen en zijn we in een oogwenk klaar om terug naar huis te gaan¨. De broeders gingen akkoord, en bleven peddelen totdat de bergruggen onder de horizon waren gezonken. De haken van de oudere broers hadden het water nauwelijks aangeraakt voordat ze werden gegrepen. Het duurde niet lang of hun waka was vol met vissen en ze maakten zich klaar om terug te keren. “Wacht een beetje en laat me mijn lijn uitwerpen!” riep Mãui. ¨Waar is je haak? ¨ Met ingehouden adem keken ze verwonderd toe terwijl Mãui zijn haak pakte. De haak was gevormd in de vorm van een kunstaas-haak, rijkelijk gesneden, ingelegd met pauashell en kwastjes van wit haar van de staart van een hond. ¨Geef me wat lokaas¨, maar zijn broers weigerden. Mãui maakte een vuist en sloeg zichzelf op de neus. Met bloed aan zijn haak wierp hij zijn lijn diep in de zee. In korte tijd voelde hij ineens een sterke ruk. Mãui trok met all zijn kracht aan de lijn terwijl de zee rondom hun begon te borrelen. “Hij heeft ons hier gebracht om te worden gekapseisd en als voedsel voor de monsters van de zee”, krijste zijn broers, maar Mãui bleef aan zijn lijn trekken totdat zijn vangst, een gigantische vis bloot lag aan de zon under hun waka.

Het Noorder Eiland van Nieuw Zeeland

“Nu, luister naar mij”, zei Mãui, “ik moet naar de priester gaan en een offer brengen aan de god voor het geluk dat ons bevallen is. Heb geduld totdat ik terugkom. Snijd onze vis niet in stukken. Eet niet totdat de God ons gunstig gezind is en ik teruggekomen ben. Als ik dat doe, zullen we onze vangst verdelen, en elk zal zijn deel krijgen.” Niet lang nadat Mãui weg was, begonnen zijn broers ruzie te maken over het bezit van deze nieuwe vangst. Gefrustreerd dat ze het er niet mee eens waren, pakte ze hun wapens en begonnen ze in de vis te hakken. De God ontevreden liet de vis stribbelen en slaan terwijl ze aan het hacken waren. Deze slagen resulteerden in de vele bergen en valleien van het Noorder Eiland zoals je het vandaag ziet.

Tegenwoordig kennen Maoris het Noorder Eiland als ‘Te Ika-a-Maui’ officiële Maori-naam (de vis van Maui)

Het Zuider Eiland van Nieuw Zeeland

Het Zuider Eiland wordt gezien als zijn kano, Te Waka-A-Mãui (de boot van Mãui). Sinds October 2013 is het Zuider Eiland’s Maori naam officieel ‘Te Waipounamu’ (betekend de plaats van groene steen) geworden.

Steward Eiland

Steward Eiland, wordt gezien als het anker dat Mãui’s waka vasthield toen hij de reusachtige vis in trok. Het ligt beneden het Zuider Eiland van Nieuw Zeeland. Bekend als Te Puka o te waka a Māui (het anker steen van de kano van Māui).

De Maori’s waren in staat al om de vorm van het Noorder Eiland in te beelden voordat zelfs wereldkaarten bestonden. Een blik op een kaart bevestigt dat deze de juiste naam heeft. De straal-achtige vis ligt, fout gehaakt door een vin. Zijn hoofd en open mond wijst naar het zuiden. Zijn lange staart strekt zich ver uit naar het noorden. De schiereiland Mahia is de haak van Mãui ¨te matau a Maui¨. Het Wellingtongebied is het hoofd van de vis ¨te upoko o te ika¨. En het schiereiland North Auckland is de staart ¨te hiku o te ika¨.

Deze namen zijn gebaseerd op de legende en over de jaren zijn verschillende namen voor de eilanden gebruikt. Ze hebben nu officiële Maori namen gekregen behalve Steward Island die heeft nog geen officiële Maori naam.